Wekelijks kan je over heel Vlaanderen aan orienteering doen, wist je dat hiervoor dagelijks vele vrijwilligers druk in de weer zijn? Zonder vrijwilligers kan orienteering niet bestaan, we zijn hen dan ook enorm dankbaar voor hun inzet!
Met “Meet the volunteer” willen we maandelijks een vrijwilliger beter leren kennen en stellen hem of haar enkele vragen. Deze maand: Roel Van de Moortel.
- Wie ben je?
Ik ben Roel, 49 jaar en samen met Jennifer heb ik 3 kinderen: Mila, Mats en Lily.
Na een 8-tal jaren gewerkt te hebben als bio-ingenieur in de milieusector, specialisatie bosbouw en bodemkunde, ben ik in 2007 begonnen als lijnpiloot bij Brussels Airlines. Daar ben ik ondertussen gezagvoerder op de Airbus A320. Een ambitie die ik als tiener opgepikt had tijdens mijn allereerste vlucht richting Gotenburg voor het ISF kampioenschap. Zo zie je maar. - Welk vrijwilligerswerk doe je?
Ik ben als kind gestart met af en toe wat mee te helpen met organisaties binnen onze club Omega. Iets wat binnen onze familie de gewoonte was. Geleidelijk aan kwam er een stapje bij zoals een baanlegging organiseren om uiteindelijk te komen tot jeugdverantwoordelijke binnen het bestuur van de club. Een functie die ik met veel plezier heb uitgevoerd tot ik van beroep veranderd ben.Het onregelmatige werkschema liet me niet langer toe om een functie binnen het bestuur uit te voeren met volle engagement. Ik heb me dan ook teruggetrokken. Het vrijwilligerswerk is wat meer op de achtergrond geraakt ook mede door de jonge kinderen in huis. Af en toe nog eens een baanlegging doen of een handje toesteken bij de vele taken, doe ik met plezier. Ik ben ook enkele keren lesgever geweest voor de initiator en trainer B cursussen van het toenmalige Bloso waar ik het onderdeel “Ecologische aspecten van het oriëntatielopen” voor mijn rekening nam.De laatste jaren tracht ik de draad terug wat op te pikken door binnen Omega de opvolging te doen voor het jeugdsportproject van OV ism Sport Vlaanderen. Een taak die ik van Walter Van Krunckelsven overgenomen heb.Sinds eind 2020 heb ik ook de fakkel overgenomen van Chris Addiers die verantwoordelijk was voor de commissie toegankelijkheid en milieu binnen OV.Samen met Wim Hoekx, Ronald Somers en Yves De Mits trachten we ons steentje bij te dragen op dit vlak. Het bekomen van de nodige toelatingen om een activiteit te mogen organiseren in het bos wordt immers steeds moeilijker.
Sinds vorig jaar ben ik ook contactpersoon van ABSO/BVOS voor de Environment and Sustainability Commission van IOF.
Het lijkt een hele boterham maar uiteindelijk is het een kleine bijdrage die ik lever. Binnen onze sport lopen er voor mij veel monumenten rond die al bergen werk verzet hebben en dit nog steeds doen. Ik wil hen bij deze dan ook enorm bedanken voor al hun inzet!
- Wanneer ben je gestart als oriënteur?
Het moet ongeveer 1985 zijn geweest. Een tijd waar men in Vlaanderen nog vaak liep op een zwart-witfotokopie van een militaire stafkaart. IOF-kaarten waren nog niet geheel de regel. De post stond op dergelijke kaarten ergens in de cirkel, daar kwam het zowat op neer in die tijd. Emit en SportIdent bestonden nog lang niet. De uitslag bestond uit wat lange waslijnen met daarop in volgorde de controlekaarten van de deelnemers. Je kon goed zien wie er in het slijk gesukkeld was of zijn/haar plaats met bloed had moeten weten te bemachtigen.Ook discussies over het al dan niet leesbaar zijn van de gaatjes in het controlevakje waren een vast gegeven. Om nog maar te zwijgen over enkele notoire valsspelers die de posten niet in de juiste volgorde hadden aangedaan. Een baanlegger moest in die tijd ook rekening houden met dit gegeven bij het uitdenken van de omlopen.Het klinkt wat nostalgisch allemaal maar nu bieden Emit en SportIdent toch wel heel wat meer mogelijkheden om nog maar te zwijgen over de grote stappen die er gemaakt zijn op vlak van kaartkwaliteit. - Wat is je grootste blunder?
In al die tijd heb ik er toch wel wat gemaakt natuurlijk. Op eigen kracht ben ik altijd uit het bos geraakt. Niet met een taxi of zo want dat kan ook al wel eens gebeuren…
Laten we het houden bij mijn meest recente blunder: tijdens de 5-daagse van Durmitor (Montenegro) afgelopen zomer een minuutje of 5 doen over een schamele 230m van de voorlaatste naar de laatste post. Zoiets van het vel van de beer… - Wat is je meest memorabele orienteering ervaring?
Ik vind het moeilijk om er één specifieke ervaring uit te halen. Natuurlijk geniet je van titels of een fel bevochten eindoverwinning op een buitenlandse meerdaagse. Toch denk ik dat ik me het meest zal blijven koesteren aan stages en aan mooie resultaten behaald in teamverband zoals een aflossing of een Wagener. Voor mij overigens een van de leukste wedstrijdconcepten naast een uitdagende orohydro.
Als ik dan toch iets moet kiezen zou ik gaan voor een jeugdstage met Omega in Zweden. Samen met Rudi Aerts en Jan Delobel hebben we daar een mooie tijd beleefd met de Omegajeugd.
BEDANKT Roel! Dankzij jou wordt orienteering elke dag nog beter!
Meer vrijwilligers leren kennen? Lees dan ook onze vrijwilliger van vorige maand: Meet the volunteer: Anna
