Wekelijks kan je over heel Vlaanderen aan orienteering doen, wist je dat hiervoor dagelijks vele vrijwilligers druk in de weer zijn? Zonder vrijwilligers kan orienteering niet bestaan, we zijn hen dan ook enorm dankbaar voor hun inzet!
Met “Meet the volunteer” willen we onze vrijwilligers beter leren kennen en stellen hem of haar enkele vragen. Deze keer aan het woord: Karl Keuppens.
- Wie ben je?
Ik ben een 56 jarige leerkracht Lichamelijke Opvoeding en samen met mijn 3 kinderen maken we via mijn echtgenote Katleen deel uit van de oriëntatieloopclan “De Van de Moortels”(OMEGA) met Frans als “godfather”. Mijn hele loopbaan , met uitzondering van die enkele jaren als sportfunctionaris te Turnhout, geef ik het beste van mezelf in het onderwijs. Na vele jaren ervaring in het secundair onderwijs ben ik bij de lerarenopleiding van de hogeschool Thomas More verzeild geraakt en gaf daar het vak “outdoor & event”. Sinds 2021 maak ik deel uit van het team “Studentenvoorzieningen” en behartig ik het “studentenleven” in zijn volle glorie; begeleiden van de studentenverenigingen, organiseren van de grote startevents, studenten(competitie)sport coördineren, … In mijn vrije tijd tracht ik het oriëntatielopen te combineren met mijn engagement binnen de VZW Buiten-Gewoon-Sporten, een vereniging die vroeger de avonturensportwedstrijd de Variathlon organiseerde en nu zich smijt op het pagschieten. - Welk vrijwilligerswerk doe je?
Vanuit mijn job als LO-leerkracht aan het Heilig Graf te Turnhout heb ik me stevig geëngageerd in de schoolsport, eerst als coach van het schoolteam en later ook als baanlegger voor de provinciale schoolsportwedstrijden en coördinator oriëntatielopen bij SVS (het huidige MOEV). Na enkele deelnames met mijn schoolteam aan de ISF kampioenschappen ben ik lid geworden van de technische commissie (TC) oriëntatielopen bij ISF (International Schoolsport Federation). Als voorzitter van deze TC heb ik van 2000 tot 2021 de job van event advisor opgenomen voor de World School Championships Orienteering die 2 -jaarlijks georganiseerd werden. Voor mijn club OMEGA neem ik af en toe de taak van baanlegger op en laat ik me samen met Sooi Jacobs en Bart Van de Moortel ook al eens goed gaan bij de organisatie van de “Gelukzalige Orienteur”, het ludieke clubkampioenschap bij OMEGA. Ik heb fantastische herinneringen aan die jaren toen ik samen met Sooi Jacobs het VVO (vroegere OV) beloftenteam onder onze hoede hadden. De buitenlandse stages naar Denemarken en Oostenrijk staan in ieders geheugen gegrift.
Op dit moment ben ik lid van de OV commissie wedstrijdkwaliteit en de BVOS beroepscommissie. Met mijn ervaring als IOF Senior Event Advisor en de World School Championships draag ik mijn steentje bij tot het verhogen en bewaken van de kwaliteit van de wedstrijden. Bijsturen van de reglementen, toewijzen van de wedstrijden van hoger niveau en het benoemen van OV-event advisors, behoren tot onze taken. Het opleiden van OV leden tot OV event advisor en OV-jurylid en het uitwerken van een event-checklist als werkinstrument zijn knappe verwezenlijkingen van onze commissie. - Wanneer ben je gestart als oriënteur?
Mijn echtgenote Katleen moest tijdens haar opleiding een nieuwe sport ontdekken en koos voor het oriëntatielopen, ik ben dan maar gevolgd. Mijn eerste kennismaking met deze prachtige sport was een wedstrijd op Gruitrode Bos in 1987, jawel GRUITRODE BOS. Met mijn goede fysieke conditie en toch wel wat aanleg om te lopen (in tegenstelling wat de meesten nu wel terecht over me denken) en mijn ervaringen met kaartlezen vanuit mijn tijd van de jeugdbeweging, kon dit toch niet moeilijk zijn. Iedere inloper, iedere heuvel, alle inzinken heb ik in al mijn overmoed bewonderd, maar na meer dan 3 uur had ik alle posten van de omloop van 7 km gevonden. De “godfather” was vooral toen onder de indruk van mijn looptalent, tijden zijn veranderd. Mijn orientatieskills heb ik echter verworven tijdens mijn legerdienst. Als sport-onderofficier had ik bij mijn kennismaking met de korpscommandant het woord oriëntatielopen laten vallen en prompt 3 weken later werd ik aangesteld als coördinator van een opleidingsprogramma “oriëntatielopen”. Vanuit Brussel was de richtlijn gekomen dat in alle eenheden oriëntatielopen moest aangeboden worden en vanaf die dag was ik echt vertrokken. Ik gaf initiaties en trainingen op het militaire domein de Wahnerheide nabij Keulen. En op die oh zo mooie kaart Gruitrode Bos lukte ik in een primeur om met een team van miliciens (dienstplichtigen) ons te plaatsen voor de finale van het militaire kampioenschap. Ik geniet nog altijd van die blikken van ongeloof van die beroepsmilitairen. - Wat is je grootste blunder?
Welke blunder zal ik hier kiezen? Mijn dwaaltocht tussen de rotsen van Kongsberg (Noorwegen), mijn eerste kennismaking met het Scandinavisch terrein waar ik totaal zoek van de kaart liep en dan maar op het geluid van de speaker mijn weg terug vond en bij aankomst alles al was opgeruimd met uitzondering van de laatste post, finish en enkele wachtende Omegasken. Nee, dit was geen blunder maar gewoon technisch nog niet goed genoeg. Bij het voorlopen op (weerom) Gruitrode Bos op de vlucht gegaan voor een zwerm dazen door een helling af te spurten en me te verstoppen achter een dikke boom… helaas, dit trucje werkte niet en kaartcontact volledig kwijt en een halfuur op de dool. Nee , dit was gewoon impulsief gedrag van een beginner, alweer een gebrek aan technische kwaliteiten om me snel te “reloceren”.
Tijdens een stage met de beloften in Silkeborg (Denemarken) hadden we in de voormiddag een training en terwijl de beloften hun voormiddagtraining afwerkten gingen Sooi en ik aan de slag om de posten voor de namiddag uit te zetten op een ander deel van de kaart. Na de picknick maakte iedereen zich klaar voor de massastart van de fel bevochten “scheurkalender” oefening waarbij je als eerste aan een controlepost het hoogste cijfer kan wegkapen om zo de hoogste eindscore te behalen. Onze beloften destijds (Greet O, Sofie H, Dries H, Dries VDK, Sam D, Geert S, Bart D, ) waren steeds super te motiveren met de wetenschap dat de laatsten de afwas moesten doen. Spanning ten top. Start, de dolle bende raapte de kaart op en spurtten als bezetenen de helling op om als eerste aan hun post te komen. Na enkele tientallen meters en voor sommige wel honderden, werd het lopen gestaakt en bleef de ene na de andere en sommigen wel echt veel later verdwaasd staan. We waren vergeten om ons na de picknick te verplaatsen naar het andere deel van de kaart en deden dus een massastart op een plaats op ongeveer een km van de juiste startplaats. Enkelen hebben we zelfs moeten terug roepen, over kaartcontact gesproken. Hilariteit alom. - Wat is je meest memorabele orienteering ervaring?
Als O-atleet heb ik nooit echt memorabele prestaties neergezet, behalve als de duisternis de overmacht neemt, gaat er bij mij een groot licht branden. Nachtoriëntatie blijft voor mij de ultieme vorm van oriënteren en zeker als dan nog de mist opzet. Zo is de nachtoriëntatie op de Drunense Duinen, waar je toen nog dubbele punten kon winnen, in volle mist memorabel. De meeste lopers doolden in de mist op zoek naar die ene knol op de zandvlakte en haalden de finish niet wegens platte batterij. Een massastart van de Jukola is natuurlijk ook memorabel maar mijn strafste belevenis is de organisatie van het World School Championship in Palermo. Op Sicilië, waar er zo goed als geen enkele OL -expertise was, in samenwerking met geïmporteerde Noord-Italianen nieuwe kaarten maken en een succesvol wereldkampioenschap realiseren, was al straffe kost. En als je dan van de burgemeester van Palermo het advies krijgt om na een dovemansgesprek met de officier van de Carabinieri, je verhaal te gaan doen bij de lokale cafébaas op het marktplein en dat na deze leuke babbel met die “cafébaas” die officier zich komt verontschuldigen en al onze verzoeken blindelings werden ingewilligd, tja dan denk je daar het uwe van. “Sporters beleven meer” maar organisatoren ook.
BEDANKT Karl! Dankzij jou wordt orienteering elke dag nog beter!
Meer vrijwilligers leren kennen? Lees dan ook: Meet the volunteer: Dries
