Wekelijks kan je over heel Vlaanderen aan orienteering doen, wist je dat hiervoor dagelijks vele vrijwilligers druk in de weer zijn? Zonder vrijwilligers kan orienteering niet bestaan, we zijn hen dan ook enorm dankbaar voor hun inzet!
Met “Meet the volunteer” willen we onze vrijwilligers beter leren kennen en stellen hem of haar enkele vragen. Deze keer aan het woord: Karl Vervoort.
- Wie ben je?
Ik ben Karl Vervoort, 59j en gepensioneerd na een loopbaan bij Defensie. Mijn O-carrière is slechts langzaam gestart: toen ik begon waren er buiten september tot maart maar weinig crossen. Wat mij overigens goed uitkwam aangezien ik de andere maanden aan de slag was in het triatlon- en joggingcircuit. Na een tiental jaar werd orienteering de enige sport waar ik nog aan deelnam. Ondertussen waren er ook O-wedstrijden het hele jaar door. Ik fiets en zwem nog steeds recreatief – voor het plezier en toch ook een beetje uit noodzaak, want ik ben te blessuregevoelig geworden om alleen nog maar te lopen. - Welk vrijwilligerswerk doe je?
Ik ben met vrijwilligerswerk gestart omdat ik graag iets terug deed voor al die mensen die ervoor zorgden dat ik zelf de sport kon beoefenen. Orienteering moet een van de meest arbeidsintensieve sporten zijn en er kan niet genoeg dankbaarheid en respect gaan naar vrijwilligers die hun best doen (helaas is er ook een klein aantal minder plichtsbewust), kosteloos en met opoffering van de vrije tijd. Als beginnend lid kende ik natuurlijk te weinig om iets sport-technisch te kunnen doen, maar als parkinggids of om na afloop kantine en kleedkamers te kuisen heb je geen O-kennis nodig. Als onervaren oriënteur ging ik ook graag mee posten ophalen: da’s een gratis technische training door voor de 2de keer die dag met kaart en kompas het bos in te trekken. Er is ook een periode geweest dat ik samen met mijn broer Wim eerst om 0800u gingen voorlopen, snel omkleden en dan met tent, tafel, stoel – en belangrijk: thermos koffie – het bos in trok om de aankomst te bemannen tot zowat 13:30u. Electronic punching bestond immers nog niet, en dus was het noodzakelijk dat er aan de aankomst vrijwilligers met een chronometer stonden. In de jaren nadien is mijn engagement uitgebreid geraakt tot zowat alle mogelijke O-taken binnen de club (startploeg, kaarten tekenen, banen leggen, Helga computer bedienen, bestuurslid, …) en verschillende daarbuiten (commissies). Mijn recentste grote wapenfeit is dat ik alle vergaarde kennis en ervaring heb kunnen doorgegeven aan de oriëntatie gemeenschap: enerzijds door fysiek les te geven en anderzijds door die cursusteksten te herwerken tot een serie handleidingen “Learn-it-yourself” op de website van OV. Je vindt ze hier https://orienteering.vlaanderen/ledenzone/# opleidingen. Nu ik er zo op terug kijk, denk ik dat er maar enkele dingen zijn die ik nog nooit gedaan heb: iets in de jeugd- en ploegenwerking, secretaris, penningmeester en achter de bar staan – om dat laatste te compenseren denk ik dat ik er genoeg voor heb gezeten. - Wanneer ben je gestart als oriënteur?
Op 1 Mei 1983 om precies te zijn, dit jaar dus exact 40j geleden. Dat was bij Trol en zijn (toen) traditionele 1-mei cross in het militair domein van Tielenkamp. - Wat is je grootste blunder?
Enkele notoire gevallen zijn hier het vermelden waard maar ik ga niet selecteren. Wel vertel ik degene waar ik maar niet vanaf schijn te geraken: als er drie posten op een lijn liggen, is de kans 9/10 dat ik de middelste niet opmerk en zal overslaan. Geen idee hoe het komt of hoe ik het moet afleren. Zelf kan ik het ondertussen relativeren en er zelfs om lachen, maar ’t is toch altijd vreselijk jammer als het in een aflossing gebeurt. - Wat is je meest memorabele orienteering ervaring?
Ik wil er graag twee vermelden. De eerste is als O-loper: startloper in de Jukola. De atmosfeer die rond die wedstrijd hangt, honderden oriënteurs die rijen dik achter de absolute wereldtop staan, op gang geschoten worden door een kanon, door de drukte niet direct (snel) kunnen lopen om vervolgens door diezelfde meute opgejaagd te worden zodat je amper je kaart kunt lezen, een voorstart van zowat 1Km lang, door de forking die massa zien uitsplitsen in drie dichtbevolkte slangen: bangelijk. Het tweede is als O-vrijwilliger: tijdens het kaarttekenen in Vriesel schrok ik een koppel ijsvogeltjes op. Niet al te ver gingen ze al terug zitten, om na enkele ogenblikken dan toch maar te besluiten om wat meer ruimte tussen ons te laten. Een van de mooist gekleurde maar zeldzame vogeltjes in Vlaanderen, en nu had ik er twee ineens gezien, vlakbij en langer dan in een flits. Leuke dingen voor een mens.
BEDANKT Karl! Dankzij jou wordt orienteering elke dag nog beter!
Meer vrijwilligers leren kennen? Lees dan ook: Meet the volunteer: Luc
