Wekelijks kan je over heel Vlaanderen aan orienteering doen, wist je dat hiervoor dagelijks vele vrijwilligers druk in de weer zijn? Zonder vrijwilligers kan orienteering niet bestaan, we zijn hen dan ook enorm dankbaar voor hun inzet!
Met “Meet the volunteer” willen we onze vrijwilligers beter leren kennen en stellen hem of haar enkele vragen. Deze keer aan het woord: Chris Addiers.
- Wie ben je?
Ik ben Chris, in september 66 jaar oud en samen met Liset hebben we 2 kinderen: Lien en Marieke. Opa van Wout, Witse, Lotte en Lowie. Burgerlijk ingenieur architect van opleiding, maar beroepshalve heb ik 36 jaar lang bij de brandweer gediend tot ik in 2016 op pensioen ging waarvan 14 jaar als korpschef van de brandweer Antwerpen. Van 2014 tot 2020 was ik tevens actief als voorzitter van de Europese federatie van brandweerofficieren FEU. - Welk vrijwilligerswerk doe je?
Tussen 1994 en 1999 was ik voorzitter van Omega maar door wijzigende beroepsverplichtingen heeft Roger Aerts de fakkel overgenomen. Ik ben echter steeds actief gebleven in de club. Samen met Roger Vanaken en Bart Van de Moortel tekenen we de natuurkaarten van OMEGA. Jaarlijks neem ik ook een baanlegging op en heb ik al 3 keer de eindcoördinatie gedaan voor de meerdaagse wedstrijden van OMEGA. Sinds ik met pensioen ben hou ik ook het kaartkadaster van Omega op orde.Voor OV heb ik ongeveer 25 jaar de onderhandelingen met ANB (toelatingen) opgevolgd en sinds 2019 ben ik voorzitter van ABSO-BVOS in opvolging van Mark Van Bruggen. - Wanneer ben je gestart als oriënteur?
Zeer toevallig. Ik speelde volleybal samen met Frank Van Roost. Op een training ergens in de winter van 1989, komt Frank binnen met een verkeerde sporttas. Hij had zijn oriëntatietas bij. Nieuwsgierig kreeg ik mijn eerste uitleg over OL. En ‘s zondags stond ik aan de start in Gerhagen. Ik liep mijn eerste OL-wedstrijd in iets meer dan 8 min/km. Ik was helemaal verkocht en beloofde Marieke Moens dat, zodra ik zou stoppen met competitie volleybal, ik zou overstappen naar OL. Vanaf 1991 heb ik dan jaarlijksmeer dan 50 wedstrijden per jaar gelopen in binnen en buitenland. - Wat is je grootste blunder?
Zonder twijfel een etappe op de POM (Portugal O Meeting) in 2014.Goed in koers, misschien te goed. Ik vertrek van een controle aan een steen bijna bovenaan een top. Zonder kompas. Kom op een weg en volg rechts. Weer geen controle met kompas. Kruispunt. Ik neem de vallei naar beneden….alles begint vreemd te lijken. “Ik laat de kaart kloppen” en ziedaar: 4 keer rechts is terug op het punt waar ik vertrokken was…. Wijlen Rik Vandenberk moest me zelfs nog overtuigen dat het wel degelijk die post was.Het gebeurt me elk jaar wel dat ik een fout van 5 á 6 minuten maak, maar dat was een fameuze les in nederigheid en check- dubbel check. Nooit eerder maar nadien ook nooit meer tegen gekomen. Hoe luidt het spreekwoord: een ezel stoot zich geen twee keer aan dezelfde steen. - Wat is je meest memorabele orienteering ervaring?
Zoals de naam al laat vermoeden: de “Course Légendaire” in Aydat (Fr) in 2007. Aan de voet van de Puy de Dôme. Lavagrond met zeer weelderige begroeiing. Zeer geaccidenteerd en nauwelijks wegen. Op de koop toe een kaart uit 1982…uit de tijd dat er enkel fotogrammetrie was. Het was de tweede keer dat de “Course Légendaire” werd ingericht.Na een kwart wedstrijd moeten we een asfaltbaan over en ik zie daar Frans Van de Moortel. “Ik heb mijn portie al gehad” zeg ik hem: 4 missers. Daarna volgt het meest ruige deel. Dreigende wolken en zwaar gerommel komen dichterbij. Er breekt een hels onweer los. Het mos wordt spekglad. Lopen was niet meer mogelijk (en dan stijgen mijn kansen in een technisch terrein).Ik val samen met een Engelsman: Andy Lewsley: “Man, this is totally insane”. We besluiten samen te blijven, maar ik raak hem snel kwijt tussen de donkergroene vegetatie.Mijn volgende post kan ik maar niet vinden. Erger nog: ik weet me niet meer te reloceren. Ik besluit te stoppen, maar nog eerst even te plassen. Ik draai me om en zie een post staan: mijn post. Ik stond erbij en wist het totaal niet…
Ik loop de koers uit en kom in de schnitzel met de kaart voor mijn hoofd uit schaamte. Blijkt dat ik derde was en die dag Bart Van de Moortel en ook Jean Noel Debehogne klop.
Op het podium krijg ik mijn prijs: een fles appelsap. Geen cider, geen flesje Calvados maar pure “jus de pomme”.
De “Course Légendaire” heeft zijn naam niet gestolen en Andy is een vriend voor het leven geworden.
BEDANKT Chris! Dankzij jou wordt orienteering elke dag nog beter!
Meer vrijwilligers leren kennen? Lees dan ook: Meet the volunteer: Dirk
